#Refugees: "Існуе рэальная патрэба абараняць жанчын і дзяцей"

Еўрапарламент прысвяціў сёлетні Міжнародны жаночы дзень жанчынам-бежачкам у ЕС. Яны размаўлялі з дэпутатам Еўрапарламента Мэры Ханібол, членам групы S&D ад Вялікабрытаніі, і французскім фатографам Мары Дарыньі (абедзве на фота), каб даведацца іх погляды на іх сітуацыю, паколькі яны абедзве эксперты па ёй. Honeyball напісаў справаздачу аб жанчынах-бежачках, за якую дэпутаты Еўрапарламента галасуюць на пленарным пасяджэнні ў аўторак, 8 сакавіка, у той час як Дарыньі адправіўся ў Грэцыю, былую югаслаўскую Рэспубліку Македонія і Германію, каб стварыць рэпартаж аб жанчынах-бежачках для парламента.

Вайна, парушэнні правоў чалавека і беднасць прывялі да таго, што ўсё большая колькасць людзей шукае абароны ў Еўропе. Якая сітуацыя ў жанчын?

Мэры Хэнібол: Вельмі шмат жанчын сутыкаюцца з гвалтам не толькі ў краіне, адкуль яны паходзяць, але і падчас падарожжа. Існуе рэальная неабходнасць абараняць жанчын і дзяцей. У жанчын розныя патрэбы, чым у мужчын.

Статыстыка паказвае, што ў 2015 годзе ў ЕС прыехала больш мужчын, чым жанчын і дзяцей. Чаму гэта?

Honeyball: Апошнія дадзеныя паказваюць, што цяпер прыходзіць больш жанчын. Я думаю, што мужчыны сыходзяць першымі, таму што іх адпраўляюць наперад, каб даведацца, што там будзе, калі прыедуць іх сем'і. Жанчыны і дзеці прыходзяць пазней. І гэта тое, што мы бачым цяпер.

Мары Дарыньі: Апошняя статыстыка УВКБ ААН паказвае, што цяпер жанчыны і дзеці складаюць да 55% бежанцаў, якія прыбываюць у Еўропу.

рэклама

Якім рызыкам падвяргаюцца жанчыны і дзяўчаты, уцякаючы ў Еўропу?

Мядовы шар: яны сутыкнуліся з гвалтам, ад якога яны ўцякалі ў сваёй краіне; гвалт у дарозе, вельмі часта з боку кантрабандыстаў і гандляроў людзьмі і, на жаль, часам таксама з боку іншых бежанцаў. Сама па сабе сітуацыя гвалту. Жанчыны ўразлівыя, асабліва калі яны самі па сабе.

Дарыньі: Аблічча міграцыі змянілася за апошнія паўгода. Было больш сем'яў, якія беглі з Ірака, Афганістана і Сірыі, і сярод гэтых сем'яў палова людзей - жанчыны з дзецьмі. У пэўным сэнсе яны абаронены лепш, чым раней, таму што калі сям'я пераязджае, гэта ўся сям'я з бацькам, братамі і сынамі.

Жанчыны патэнцыйна становяцца ахвярамі ў краінах свайго паходжання, падчас транзіту і пасля прыбыцця. Што можна зрабіць, каб лепш іх абараніць?

 Мядовы шар: важна павысіць дасведчанасць. Людзі павінны ведаць, што гэта адбываецца. Такі ціск можа прывесці да паляпшэння. Мы павінны пераканацца, што цэнтры, куды яны прыбываюць, працуюць належным чынам.

Вы пазнаёміліся з гэтымі жанчынамі і даведаліся, што з імі здарылася?

Дорыньі: У снежні і студзені я адчуў, што людзі проста пераходзяць: вы бачыце, як яны праходзяць міма, прыходзяць і сыходзяць. Большасць з іх не гавораць па-ангельску. Адсутнасць перакладчыкаў - праблема ўсіх гэтых перасыльных лагераў.

Honeyball: Многія з гэтых людзей размаўляюць на рэгіянальных дыялектах, якія цяжка перакласці. Не хапае людзей, якія гэта могуць зрабіць. Пераклад абсалютна неабходны, і мы, магчыма, павінны рабіць больш.

Дарыньі: Сярод жанчын, якіх я сфатаграфаваў, толькі што прыбыўшы з Турцыі на лодцы, было шмат цяжарных. Многія з іх прыходзяць і губляюць прытомнасць на пляжы, таму што яны вельмі напалоханыя і напружаныя. У іншых на руках маленькія дзеці. Вы бачыце, што адбываецца на мяжы Грэцыі і БЮРМ з тысячамі людзей, якія затрымаліся там. Жанчыны ў небяспецы, таму што тысячы людзей змяшаныя без арганізацыі.

Якія магчымасці і паслугі краіны-члены павінны прадастаўляць жанчынам?

Honeyball: Жанчынам, якія перанеслі траўму, вельмі важная кансультацыя, але таксама неабходныя ўрокі мовы і догляд за дзецьмі, таму што не ўсе жанчыны жадаюць, каб іх дзеці чулі, напрыклад, тое, што яны кажуць падчас інтэрв'ю аб прадастаўленні прытулку. Нам таксама патрэбны жанчыны-інтэрв'юеры і перакладчыцы. Многія з гэтых жанчын проста не сказалі б таго, што трэба сказаць, прысутнасці мужчыны. У саміх цэнтрах існуе неабходнасць асобнай санітарыі і падзелу паміж мужчынамі і жанчынамі, калі гэта не сям'я, якая хоча заставацца разам. У адным з вялікіх цэнтраў Мюнхена, які я наведаў, сапраўды была кавярня для жанчын, «жаночая прастора».

Дорыньі: Я сфатаграфаваў гэта. Я правёў там дзень, і жанчыны там падабаюцца кафэ.

Хэнібол: Я думаю, што справа ў тым, каб быць крыху адчувальным. Гэтыя рэчы не так складана забяспечыць.

Спадарыня Дарыньі, вы выбіраеце вельмі сур'ёзныя тэмы для сваіх рэпартажаў. Ці дазваляеце вы як фатограф падвяргацца ўплыву асабістых пачуццяў?

Дарыньі: Усё часцей у сваёй кар'еры я выбіраю гісторыі, якія хачу асвятляць, і хачу асвятляць гэтыя праблемы, таму што адчуваю заклапочанасць, адчуваю сябе ўцягнутым і адчуваю, што павінен належаць да гэтага руху людзей, якія спрабуюць змяніць сітуацыю. Мы працуем рука аб руку, місіс Ханібол на палітычным узроўні, а я дакладваю аб гэтай сітуацыі.

Жанчыны сутыкаюцца з праблемамі інтэграцыі і дыскрымінацыі нават пасля атрымання статусу бежанца. Што можна зрабіць, каб спрыяць іх сацыяльнаму ўключэнню?

Ханібол: Іх сапраўды трэба рыхтаваць да інтэграцыі. Гэта азначае навучанне мове і навыкам. Некаторыя з іх, відавочна, працавалі раней, але я думаю, што даволі шмат жанчын не працавалі, таму існуе вялікая праблема падрыхтоўкі жанчын да працаўладкавання, калі яны хочуць гэтым займацца.

Дарыньі: Гэта быў бы яшчэ адзін праект па дакументацыі жыцця ў цэнтрах і таго, як бежанцы інтэгруюцца ў краіне. Доступ да месцаў, дзе адбываюцца рэчы [прыёмныя цэнтры і г.д.] становіцца вельмі цяжка для журналістаў. Нам перашкаджаюць даваць паказанні па гэтым пытанні.

Падзяліцеся гэтым артыкулам: